cukiernik - Wielki słownik języka polskiego PAN

osoba zajmująca się zawodowo wyrabianiem ciast, ciastek lub innych słodyczy

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Jedzenie i jego przygotowanie

miejsca, osoby, przedmioty, sytuacje związane z jedzeniem

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Praca

zawody

dobry, wykwalifikowany; znany; młody; krakowski, poznański, warszawski…; polski cukiernik; lokalni, miejscowi cukiernicy
cukiernik z doświadczeniem, z praktyką
mistrz cukiernik, piekarz cukiernik
praca, zawód; ręce; pomoc cukiernika; szef; konkurs cukierników
cukiernik piecze
przyjąć, zatrudnić cukiernika
zostać cukiernikiem

	Obaj strzegą tajemnicy składu i proporcji tatusiowego produktu. Państwo De Marco nie wyobrażają sobie, by produkcją zajął się ktoś obcy, choćby był nawet wykwalifikowanym cukiernikiem. źródło: NKJP: Sylwia Ressel: Lody u Włocha, Dziennik Bałtycki, 2000-05-27
	Państwo Braccy podkreślają, że wszystkie przepisy pozostają rodzinną tajemnicą. - Jednak ciągle trzeba się uczyć, dlatego jeździmy na różnego rodzaju pokazy i szkolenia, podczas których mamy okazję podpatrzeć mistrzów cukierników przy pracy [...]. źródło: NKJP: (J.K.): Ciasto wiśniowe i sernik toska, Dziennik Bałtycki, 2001-02-02
	– Jestem cukiernikiem już trzydzieści dziewięć lat. Faktycznie, teraz mistrz Jan oraz jego uczniowie mają o wiele łatwiej, choć praca cukiernika nadal jest ciężka. źródło: NKJP: Katarzyna Warszta: Cuda mistrza Jana, Gazeta Poznańska, 2003-04-18
	Lubił przypatrywać się, jak rośnie ciasto, polubił zapachy olejków i ciepło buchające z pieca. Tak przywykł do tej atmosfery, że postanowił zostać cukiernikiem. źródło: NKJP: (Il): Biznes, że palce lizać, Dziennik Zachodni, 2006-11-06

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

Zob. cukier