-
2.
pejorat. głośny i nieprzyjemny śmiech, który świadczy o bezmyślności człowieka lub chęci zrobienia przykrości drugiej osobie -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
zachowania emocjonalne -
synonimy: rechotanie
hiperonimy: śmiech
-
- głośny; szyderczy rechot
- chichot i rechot, śmiech i rechot
- słyszeć rechot
-
Choćby nie wiem, jakie ktoś opowiadał głupoty, nawet jeśli po kiepskim dowcipie na chwilę zapadnie niezręczna cisza, to i tak po chwili zabrzmi rechot, i to będzie Magda.
źródło: NKJP: Joanna Knap: Różdżka, i to magiczna, Dziennik Zachodni, 2008-02-08
Nawet przy podwojonej stawce i będąc młodym, nie dałbym się odizolować w domu Wielkiego Brata z zebranym tam towarzystwem. Nie strawiłbym przez 100 dni poziomu odzywek i pogwarek, zbiorowego rechotu z kawałów bez puenty [...].
źródło: NKJP: Jan Chrzan: W tłumie na stojąco..., Dziennik Bałtycki, 2001-03-16
- Bo schemat jest do góry nogami - odezwał się młodzian, szczerząc zębiska.
Hałaśliwy rechot wypełnił w jednej chwili salę posiedzeń, a czerwony ze złości Kukułka warknął coś do zdezorientowanego Nalepy, który trzęsącymi się rękami majstrował przy rzutniku.źródło: NKJP: Grzegorz Mathea: IV Rzeczpospolita, 2005
Nie zmienia to jednak faktu, że tak naprawdę film pozostaje bardzo przeciętną komedią, którą zapomina się jeszcze szybciej, niż się ją obejrzało. A zabawa sprowadza się raczej do rechotu niż śmiechu.
źródło: NKJP: Pawłowski Dariusz: Amerykańskie kino wprowadziło na ekrany kolejny film o niczym pt. Straż wiejska. Rechot zamiast śmiechu, Dziennik Łódzki, 2002-12-21
Nawet po miesiącu, po roku, widząc mnie w sklepie albo gdziekolwiek, jeden i drugi szeptali coś do ucha swoim odstrzelonym laskom i parskali razem głośnym rechotem.
źródło: NKJP: Włodzimierz Kowalewski: Bóg zapłacz!, 2000
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. rechot
rechoty
D. rechotu
rechotów
C. rechotowi
rechotom
B. rechot
rechoty
N. rechotem
rechotami
Ms. rechocie
rechotach
W. rechocie
rechoty
Inne uwagi
Zwykle lp
-
ogsł.
Rzeczownik dźwiękonaśladowczy, stąd różnorodność postaci.
Por. np. czasownik rechotać od XVI w. ‘wydawać głos (o żabach); śmiać się głośno, rubasznie’, rzechotać ‘ts.’, rzegotać ‘rechotać’.