-
2.
książk. ciąg gwałtownych wydarzeń w dziejach świata lub w czyimś życiu -
ATEMATYCZNY
-
Kiedy Niemcy wypychali ludzi z tych ziem na wschód, wtedy po raz pierwszy mój ojciec spotkał mamę. Ja urodziłam się 10 kwietnia 1921 roku. Przy kolejnej zamieci wojennej, starszy brat zmarł w drodze.
źródło: NKJP: Elwira Kucharska: Siła przyciągania, czyli polskie losy, 2008
- Wystawa urządzona jest tak, jakby czas zatrzymał się w końcu XIX stulecia. Oglądamy więc zasobny dom rodziny, która mieszka tu z dawien dawna, gromadzi i z pietyzmem przechowuje rozmaite przedmioty; prawdziwe skarby i sentymentalne pamiątki, dzieła sztuki i robótki pani domu, słowem wszystko, co przetrwało dziejowe zamiecie - mówi Witold Turdza, kierownik kierujący tym oddziałem muzeum.
źródło: NKJP: Mieszczański dom, Dziennik Polski, 2003-11-15
Ojciec Joachim Badeni, dominikanin należący również do znanego i bogatego rodu hrabiowskiego, powiedział mi, że wojna, ogołacając go z majątku, uwolniła go jednocześnie od nerwicy materialnej, od nerwicy posiadania. Ojca Michała nie musiała uwalniać wojna. Sam wyrzekł się dobrowolnie wszelkich dóbr tego świata i nigdy tego nie żałował. Pozbył się balastu, nim ten balast odebrała mu zamieć historii.
źródło: NKJP: Jan Grzegorczyk: O bogatym młodzieńcu, który nie odszedł zasmucony, 2007
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. zamieć
zamiecie
D. zamieci
zamieci
C. zamieci
zamieciom
B. zamieć
zamiecie
N. zamiecią
zamieciami
Ms. zamieci
zamieciach
W. zamieci
zamiecie
-
+ zamieć + JAKA+ zamieć + CZEGO -
ogsł. *zametь, -i (ż) 'rozwiewanie, miecenie, zmiatanie'
Od: przedrostkowego czasownika *za-mesti 'zwiać, zawiać, zmieść' < psł. *mesti, *metǫ (skąd st.pol. i pol. dial. mieść, miotę)