konfabulacja - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

książk. historia zmyślona lub prawdziwa, ale przesadzona i ubarwiona, tak że zawiera elementy niezgodne z prawdą

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

wytwory działań intelektualnych człowieka

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

synonimy:

zmyślenie

oczywista, wielka, zwykła konfabulacja; deliryczne, propagandowe, rozmaite konfabulacje
konfabulacja i imaginacja, konfabulacja i kłamstwo, konfabulacja i mistyfikacja, konfabulacja i mitologia, konfabulacja i pomówienia, konfabulacja i projekcja, konfabulacja i teoria spiskowa, konfabulacja i urojenia
żyć w konfabulacji

	Dotąd wszystko się zgadza. Dalej jednak to konfabulacja. źródło: NKJP: Ryszard Grzybowski: „Zieloni”, Tygodnik Podhalański, 1999, nr 15
	Joanna ma tyle historii, że trudno powiedzieć, które z nich wydarzyły się naprawdę, a które są konfabulacją. źródło: NKJP: Martyna Żandarska-Ochnik: Pan wichrów i powiewów, 2008
	[...] według opowieści Edwarda, jego ojciec miał być zwolennikiem PPS, w jakimś stopniu zaangażowanym w robotę partyjną. Na ile jednak jest to prawda, a na ile konfabulacja rodzinna, nie sposób dociec. źródło: NKJP: Janusz Rolicki: Edward Gierek: życie i narodziny legendy, 2002
	- Pokazano mi część materiałów zgromadzonych przez WSI [...]. - Nie ma w nich moich ekspertyz, są za to konfabulacje oficerów WSI o moich rzekomych wpływach w mediach. źródło: NKJP: Jan Dziadul: Muzyk zrobiony w trąbę, Polityka, 2007, nr 2598

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

+

konfabulacja

+

(o CZYM)

n.-łac. confabulatio 'rozmowa'

z łac. confabulari 'rozmawiać, gwarzyć’, od fabulari 'mówić, bajać'