beksa
-
pot. pejorat. osoba skłonna do płaczu i użalania się nad sobą
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
– Nie taka znowu była z niego beksa jak z ciebie – zauważyłem, a Ted zaczerwienił się swoim zwyczajem, zamknął tomik poety Żubra i wsunął go za pazuchę swego niemodnego jesiennego płaszcza.
źródło: NKJP: Barbara Kosmowska: Hermańce, 2008
Tuliła go do siebie, gładząc rozedrgane plecy. - Ota, braciszku, nie bądź beksa ... - schwyciła go za opuszczone ramiona i potrząsnęła.
źródło: NKJP: Robert Urbański, Jacek Kondracki: Operacja „Dunaj”, 2009
– Dziwne, kiedyś... przed tym wypadkiem... byłam raczej beksą. Szybko się wzruszałam, potrzebowałam „silnego ramienia”, by się na nim wesprzeć. Teraz to ja pocieszam Łukasza, gdy ma gorszy dzień.
źródło: NKJP: Joanna Rybczyńska: Kciuk to jego jedyny kontakt ze światem, Sztafeta, 2008-11-13
Płacz to pozytywne uczucie wzruszenia. A u nas od dziecka wszyscy wyzywają od beks [...].
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. beksa
beksowie
beksy
ndepr beksy
depr D. beksy
beksów
beks
C. beksie
beksom
B. beksę
beksów
beksy
N. beksą
beksami
Ms. beksie
beksach
W. bekso
beksowie
beksy
ndepr beksy
depr Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm beks, B. lm beksy. Gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m1, D. i B lm beksów lub r. ż, D. lm beks, B. lm beksy
-
Zob. beczeć