alienacja

Stosowaną formą alienacji była sprzedaż z prawem odkupu, która umożliwiała królowi uniknięcie naruszania postanowień statutu z r. 1504.

źródło: NKJP: Tadeusz Szulc: Z badań nad egzekucją praw. (Podstawa ustawodawcza egzekucji dóbr, jej interpretacja i nowelizacja na sejmach za panowania Zygmunta II Augusta)., 2000

Seneszal nie zezwolił na alienację lenna i po śmierci Piotra nie dopuścił do zajęcia majątku przez rycerzy-braci.

źródło: NKJP: Dariusz Piwowarczyk: Słynni rycerze Europy: Rycerze w służbie dam i dworu, 2009

[...] chłopi, by zapewnić sobie trwalsze prawa do gruntu, korzystali z umowy zakupnej, zwanej instytucją „zakupieństwa”. Gwarantowała ona nabywcy wszelkie użytkowe prawa, zwłaszcza nieusuwalność z gruntu, dziedziczenie tak nabytej własności i prawo alienacji, czyli przekazywania w spadku i sprzedaż ziemi

źródło: NKJP: Izabella Bukraba-Rylska: Socjologia wsi polskiej, 2008

Nie ulega wątpliwości, że normy prawa kanonicznego dotyczące alienacji dóbr kościelnych mają moc obowiązującą jedynie w porządku kościelnym, ich bowiem skuteczność w państwowym porządku prawnym jest uzależniona od uznania przez państwo.

źródło: NKJP: Orzecznictwo Sądu Najwyższego, Izba Cywilna, 2008-12-19