synuś - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

pot. poufale lub protekcjonalnie o chłopcu lub mężczyźnie, zwykle młodszym od osoby mówiącej

Używane zwykle w bezpośrednim zwrocie w formie mianownika lub wołacza.

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Określenia fizyczności człowieka

płeć

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zwroty grzecznościowe i zachowania akceptowane społecznie

synonimy:

synek

	- Synusiu ... - powiedział stróż swoim flegmatycznym głosem. - Żebyś sobie biedy nie napytał. - Po ojcowsku pogroził mu palcem. źródło: NKJP: Marek Nowakowski, Powidoki, 2010
	Ty, synusiu, chyba nie miałeś innych telefonów w ręku albo jesteś zaślepiony panującym trendem. Kup coś innego i sam się przekonaj. źródło: Internet: technowinki.onet.pl/.../nokia-latwo-sie-nie-podda-testujemy-nokie-700,5
	Wiem wszystko lepiej, niż ty! Synusiu, zawiodłeś mnie. Balaton pobladł, ręce poczęły mu drżeć i znów począł w panicznym pośpiechu przeszukiwać kartki [...]. źródło: Internet: piszmy.pl/balaton-usmiechnal-sie-czujac/Chapter.html
	[...] zdążył już przebiec przez jezdnię i tory i groził mu palcem, jakby chciał powiedzieć „Teraz są petardy, ale będzie ostrzej, synuś ”. źródło: NKJP: Jacek Dehnel: Balzakiana, 2008

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

Zob. syn