-
2.
osoba, która w czasie trwania walk zbrojnych lub przygotowań do nich jest wyznaczana do przekazywania meldunków i rozkazów pomiędzy dowództwem a poszczególnymi oddziałami wojskowymi -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
osoby związane z wojskiem i wojną -
- konny, pieszy; cesarski, królewski goniec
- goniec z rozkazem, z wiadomością, z wieścią
- funkcja gońca; przesłać coś za pośrednictwem gońca
- goniec dostarcza, przynosi, roznosi coś
- posłać/posyłać, przysłać, wysłać/wysyłać gońca
-
Wysłał gońca do swojego dowódcy z zawiadomieniem o tym, co słyszał.
źródło: NKJP: Bronisław Lubiński: Ogień nad Wisłą, Kurier Powiatu Kwidzyńskiego, 1999-08-27
Zameldowałem sytuację telefonicznie płk. M., wysyłając jednocześnie gońców w poszukiwaniu kompanii - z rozkazem, by kompanie saperskie natychmiast powróciły na wyznaczone stanowisko w Serocku.
źródło: NKJP: Jerzy Odrowąż-Pieniążek: Więcej niż świadek, 2007
Inne elementy historyczne to przebieg trasy maratonu rozegranego na odcinku, który pokonał w 490 roku p. n. e. goniec wysłany przez dowódcę wojsk greckich z informacją do Aten o zwycięstwie nad Persami.
źródło: NKJP: Marek Lubawiński: Cień strachu nad igrzyskami, Polska Głos Wielkopolski, 2004-08-02
Przed samą bitwą król Polski wysłał gońców w różne rejony kraju. Jeden z gońców trafił do Brzeźna Szlacheckiego, by zebrać lokalnych wojów, umiejących posługiwać się bronią.
źródło: NKJP: Leszek Literski, Turcy na kolanach, Dziennik Bałtycki, 2004-09-17
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. goniec
gońcy
ndepr gońce
depr D. gońca
gońców
C. gońcowi
gońcom
B. gońca
gońców
N. gońcem
gońcami
Ms. gońcu
gońcach
W. gońcu
gończe
gońcy
ndepr gońce
depr -
Zob. gonić