dziwactwo - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

czyjeś przyzwyczajenie, zamiłowanie lub sposób zachowania, które zwracają uwagę mówiącego i są przez niego oceniane jako zbyt odbiegające od normy

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

słownictwo oceniające

niegroźne, nieszkodliwe; straszne dziwactwo; drobne, niewinne; ludzkie; różne; amerykańskie dziwactwa; dziwactwa językowe
dziwactwa męża, żony
wyprawiać; akceptować, znosić; lubić dziwactwa
nazywać coś dziwactwem
uważać, uznawać coś za dziwactwo

	Działalność w organizacjach charytatywnych, niesienie pomocy innym, angażowanie się w prace stowarzyszeń czy lokalnych wspólnot jest traktowane jako niegroźne dziwactwo, a nie tytuł do chwały. źródło: NKJP: Piotr Sarzyński: Drabina prestiżu, Polityka, 2007-09-15
	Żona z początku patrzyła przez palce na nowe dziwactwo męża. źródło: NKJP: Zbigniew Teplicki: Wielcy Indianie Ameryki Północnej, 1994
	Maria akceptowała dziwactwa artysty, nic więc dziwnego, że już po roku, w październiku 1887, w kościele Mariackim odbył się huczny ślub, po czym nastąpiły radosne przenosiny do pierwszego poważnego domu przy ulicy Zwierzynieckiej. źródło: NKJP: Łowca narodowych chimer, Dziennik Polski, 2000-01-07
	Gdy Gacek brał ślub w 1981 roku, nawet ich proboszcz z Szaflar uważał bezalkoholowe wesele za dziwactwo i życzliwie odradzał. źródło: NKJP: Mirosław Łukaszuk: Zjazd niepijących małżeństw w Kamesznicy, Gazeta Wyborcza, 1995-07-25

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

	+	dziwactwo	+	(KOGO)
	+	dziwactwo	+	(JAKIE)

Zob. dziw