diak

Polubili cerkiewkę [...]. Lubili po prostu siedzieć w ostatnich ławkach, wpatrywać się w złote inkrustacje, co jakiś czas słuchać basowych śpiewów, wodzić spojrzeniem za popami i diakami.

źródło: NKJP: Gustaw Herling-Grudziński: Biała noc miłości - opowieść teatralna, 2004

Dziadek Maksym był jego dalekim krewnym. Jeszcze przed wojną skończył szkołę parafialną, a ponieważ był zdolny i miał piękny głos, pop skierował go do szkoły diaków cerkiewnych w Grodnie.

źródło: NKJP: Włodzimierz Pawluczuk: Judasz, 2004

Z cerkwi wychodzi procesja tłumna, chorągiewna, barwna. Pop brodaty, w złotolitej kapie, diak z głębokim basem, białe kożuchy, przepasane krasnymi pasami, czerwone i żółte buty, jaskrawe chustki, złociste ikony, iskrzący śnieg, trzaskający mróz.

źródło: NKJP: Michał Rożek: Święto Jordanu, Dziennik Polski, 2006-01-07

Nawet czarna trumna stała już na zewnątrz domu [...] i przed nią stał pop w wielkiej, czarnej kapie, narzuconej na komżę opinającą się na futrze, czytał z modlitewnika o złoconych brzegach i sięgał kropidłem do miedzianego naczynia, trzymanego przez diaka.

źródło: NKJP: Zygmunt Haupt: Baskijski diabel: opowiadania i reportaże, 2007