biesiadnik - Wielki słownik języka polskiego PAN

uczestnik biesiady - przyjęcia

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Jedzenie i jego przygotowanie

miejsca, osoby, przedmioty, sytuacje związane z jedzeniem

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Tradycja

uroczystości i święta

pijani, podchmieleni, podpici; rozbawieni, rozśpiewani; weselni biesiadnicy
głosy, twarze; grono, grupa, krąg, tłum; pijaństwo; zabawa biesiadników
biesiadnicy jedli, pili, wypijają; rozmawiają; zasiedli do stołu, zgromadzili się
przygrywać biesiadnikom

	Na drugi dzień cierpiący na kaca biesiadnicy pili i jedli kwaśne postne potrawy. źródło: NKJP: Agnieszka Krzemińska: Wszystkiemu winne wino, Polityka nr 2705, 2009-05-16
	Apicjusz był wielkim żarłokiem i biesiadnikiem; na owe uczty przepuścił cały swój majątek. źródło: NKJP: Tadeusz Olszański: Kącik konesera, Kuchnia nr 1, 1999
	Zadbano o dostatek jadła i napoju, z których korzystali wyczerpani zabawą taneczną biesiadnicy. źródło: NKJP: Piotr Stelmach: Gminne święto plonów w gminie Jaworzyna Śląska, Gazeta Wrocławska nr 31/08, 1999
	Zapadła cisza, z dołu dochodziły głosy biesiadników, nie wszyscy jeszcze wstali od stołów, chociaż nie grała już muzyka. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Niemiecki taniec, 2009
	Tymczasem świetlica stała się naszym utrapieniem. Zamiast zajęć dla dzieci odbywają się w niej przyjęcia weselne. Imprezy te uprzykrzają nam życie głośną muzyką i widokiem pijanych biesiadników. źródło: NKJP: (DJ): Prywatny folwark przewodniczącego?, Express Ilustrowany, 2003-09-03

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

Zob. biesiada