deklamator

Tymczasem Iwan [...] rzucił pierwsze słowa, któ­re zabrzmiały głucho i przygnębiająco, ale w miarę jak deklamator, obdarzony ładną barwą głosu i wrodzonym talentem, się rozkręcał, tekst nabierał siły i zaczynał swoje własne, kolejne życie w umysłach chłonącej go widowni [...].

źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Złoty pociąg, 2006

[...] W przytoczonym wierszu, analizowanym w szerszym kontekście, poeta dokonuje krytyki modnych w Rzymie w jego czasach deklamacji; taki deklamator występował w płaszczu, bąkał coś przez nos, czasami nawet śpiewał [...].

źródło: NKJP: Krzysztof Pawłowski: Retoryka starożytna w kronice Kadłubka. Sztuka narracji, 2003

Konstanty pięknie grał na fortepianie, śpiewał barytonem i na wszystkich wieczorkach młodzieży w Rydze słynął jako deklamator patriotycznej poezji.

źródło: NKJP: Czesław Miłosz: Dolina Issy, 1955

Po paru minutach słuchacze byli już na tyle znudzeni, że zaczęły się przyciszone rozmowy. Deklamator podnosił głos, by je zagłuszyć, co z kolei powodowało, że rozmawiano jeszcze głośniej.

źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Piołun i miód Kroniki Drugiego Kręgu Księga III, 2003