chełpliwie

  • książk.  pejorat.  chwaląc samego siebie
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Ocena i wartościowanie

    wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

    • oświadczyć, powiedzieć, rzec, uśmiechnąć się chełpliwie
  • – Słyszałeś, co zostało z tego chłopca, który tu niedaleko mieszkał? Same majteczki. – Mnie nikt tak nie podejdzie jak jego – obwieścił chełpliwie. Prawdę mówiąc, spodziewała się odpowiedzi w tym tonie.

    źródło: NKJP: Piotr Zaremba: Plama na suficie, 2004

    Ponieważ młodość pełna jest rozmaitych rojeń, pomyślałem także chełpliwie, że z pewnością na dworze niezwykłego Hohenstaufa znalazłbym odpowiednie miejsce dla siebie, a moje wybitne zdolności zostałyby tam odpowiednio wykorzystane.

    źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Uczeń czarnoksiężnika, 2003

    - Mnie zaś nie zadrży dłoń z toporem nawet po całym antałku najmocniejszego trunku - oświadczył chełpliwie na zakończenie.

    źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Metamorfozy, 2004

    Przy całym uznaniu dla jego wierności zespołowi „Tygodnika Powszechnego” irytował mnie trochę, że się z tą swoją godną uznania postawą zbyt jakby chełpliwie obnosił.

    źródło: NKJP: Ryszard Matuszewski: Alfabet: wybór z pamięci 90-latka, 2004

    Chętnie, raczej chełpliwie, mówił o sobie.

    źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Madagaskar okrutny czarodziej, 1969

  • część mowy: przysłówek

    stopień równy chełpliwie
    stopień wyższy chełpliwiej
  • Zob.  chełpić się 

CHRONOLOGIZACJA:
1564, SPXVI
Data ostatniej modyfikacji: 06.08.2017