barbarzyńca

Rzymianie nigdy nie zaliczali Greków do barbarzyńców, lecz uważali siebie pospołu z Grekami za przeciwieństwo barbarzyńców.

źródło: NKJP: Karol Modzelewski: Barbarzyńska Europa, 2004

Podejrzewano, że drastyczne opisy miały cel propagandowy; chodziło o to, żeby ukazać Scytów jako dzikich barbarzyńców, z którymi przyjemnie kontrastowali cywilizowani Grecy.

źródło: NKJP: Marta Landau: Oscycić wroga, Polityka, 2004-05-22

Szybko jednak okazało się, że barbarzyńcy i ludy cywilizowane różnią się, ale w sposób, który niekoniecznie świadczy o moralnej wyższości Europejczyków.

źródło: NKJP: Adam Leszczyński: Kto się rozwija, kto się zwija, Polityka, 2004-12-25

Pod wpływem najazdów barbarzyńców i rozmaitych z tym związanych trudności rządzenia państwem Teodozjusz Wielki podzielił państwo w 395 roku między dwóch synów - Honoriusza i Arkadiusza.

źródło: NKJP: Marek Borucki: Polacy w Rzymie : od czasów Mieszka I do Jana Pawła II, 1995

Jagiełło nie był dzikim barbarzyńcą, czego tak obawiała się Jadwiga. Przy boku matki, księżnej Julianny Twerskiej, wychował się w kręgu kultury wschodniej.

źródło: NKJP: Gazeta Wyborcza, 1997-06-06