bogini - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

żeńska istota duchowa będąca przedmiotem kultu w religiach, które uznają istnienie wielu takich istot

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Tradycja

wierzenia i przesądy

celtycka, egipska, grecka...; mitologiczna; dziewicza, piękna, święta, wielka bogini
bogini Afrodyta, Artemida, Isztar, Kybele, Wenus
bogini łowów, płodności, przyrody, urodzaju, wody; Księżyca, Słońca; miłości, mądrości, piękności, sprawiedliwości, szczęścia; wojny, zwycięstwa; boginie zemsty
bogowie i boginie
posąg, wizerunek; wcielenie; kapłanka, kult, świątynia, święto bogini
składać ofiary bogini
czcić boginię

	[...] śpiewała w gronie kobiet ateńskich, tkających wspólnie suknie dla opiekunki miasta, bogini Ateny. źródło: NKJP: Halina Rudnicka: Uczniowie Spartakusa, 1951
	Obok Baala największą czcią otaczano w Kanaanie boginię płodności Asztarte. źródło: NKJP: Zenon Kosidowski: Opowieści biblijne, 1963
	W ten właśnie sposób należy postrzegać bardzo istotny we wszystkich formach tantryzmu kult żeńskich energii kosmicznych uosabianych w postaci bogiń. źródło: NKJP: Marta Kudelska: Hinduizm - jedność w różnorodności, 2006
	W Egipcie już od IV tysiąclecia p.n.e. bardzo rozpowszechniony był kult bogini Bastet, czczonej pod postacią kota lub kobiety z kocią głową. źródło: NKJP: Internet
	Pradawne słowiańskie boginie ostatnie wkroczyły w toń, zamykając upiorny korowód. źródło: NKJP: Mariusz Kaszyński: Skarb w glinianym naczyniu, 2008

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

Inne uwagi

Spotykane są formy: M. lp boginia , W. lp boginio , uznawane za niepoprawne

+

bogini

+

(CZEGO)

Zob. bóg