smarkaty

Ewelina znalazła w nim towarzysza leśnych wypraw, sama by się bała zapuszczać dalej, a on wydawał się jej towarzystwem wręcz zaszczycony. Trochę ją to nawet dziwiło, bo w końcu, prawie dwa razy od niej starszy, mógł ją uważać za smarkatą.

źródło: NKJP: Maria Nurowska: Panny i wdowy: piołun, 1992

Długo obserwowałem Manfreda. Wciągałem w rozmowy, badałem, co naprawdę myśli o wojnie, o Hitlerze. Miał dwadzieścia lat, był bardzo naiwny i smarkaty.

źródło: NKJP: Włodzimierz Nowak: Obwód głowy, 2007

Żeni się ze starszą, ślub za dwa tygodnie, a wszyscy wiedzą, że kocha się śmiertelnie w młodszej jeszcze smarkatej Bernadetcie [...].

źródło: NKJP: Jarosław Iwaszkiewicz: Podróże do Włoch, 1977

Wyglądała [...] jak dwunastoletnia dziewczynka, ważyła ledwie czterdzieści sześć kilogramów [...]. Gdy po drugim etapie egzaminów siedziała przy stoliku, jakieś duże dziewczyny syknęły: No, smarkata! Wynoś się, my tu zdajemy!

źródło: NKJP: Elżbieta Baniewicz: Anna Dymna - ona to ja, 1997

Właśnie ostatnio wcisnęłam smarkatemu do ręki zwykłą szczoteczkę, bo jak zobaczyłam zęby niby po umyciu, [...] to mi ręce opadły. On tą elektryczną tak mocno przyciska do zęba, że szczotka nie myje.

źródło: NKJP: Internet