koniugacja

Nowszy opis, zaproponowany przez Jana Tokarskiego, który przyjął się w leksykografii polskiej (w słownikowej charakterystyce gramatycznej haseł czasownikowych), sprowadza odmianę czasowników do jednej koniugacji.

źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996

Esperanto to łatwy język, sztuczny, wymyślony tak, by nie sprawiał trudności [...]. Ma bardzo prostą gramatykę, jedną deklinację, jedną koniugację.

źródło: NKJP: Agnieszka Borzęcka: Ksiądz esperantysta, Gazeta Krakowska, 2004-04-17

Znajomość czterech form podstawowych czasownika umożliwia ustalenie, do której spośród czterech koniugacji łacińskich należy dany czasownik. Koniugacje oznaczamy cyframi rzymskimi: I, II, III, IV.

źródło: NKJP: Internet

Kto zna koniugację czasownika mleć, ten łatwo poradzi sobie z czasownikiem zemleć. Nie ma on czasu teraźniejszego, gdyż formy czasu teraźniejszego oznaczają czas przyszły. Czas przyszły: ja zmielę, ty zmielesz, on zmiele, ona zmiele, my zmielemy, wy zmielecie [...].

źródło: NKJP: Tadeusz Samselski: Co z tym mieleniem? Mielić? Melić? Czy mleć?, Nakielski Czas, 2008-03-12

Imiesłów bierny czasowników pierwszej koniugacji ma we włoskim końcówkę -ato lub -ata w zależności od rodzaju, zaś w weneckim -à .

źródło: NKJP: Internet