deklinacja - Wielki słownik języka polskiego PAN

Definicja

1.a

jęz. odmiana rzeczowników, przymiotników, zaimków, imiesłowów przymiotnikowych i liczebników przez przypadki

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

Relacje znaczeniowe

hiperonimy:

odmiana

Połączenia

deklinacja przymiotnikowa, rzeczownikowa
deklinacja rzeczownika, zaimka
deklinacja w języku polskim
przypadki deklinacji
przypadek w deklinacji
nazwisko, wyraz podlega deklinacji

Cytaty

[...] „Kościuszko” i „Moniuszko”, jak każde polskie nazwisko, podlega deklinacji [...].

źródło: NKJP: Internet

Na parafię w Łękach Górnych łaski spływają w obfitości. - Księży ci u nas dużo. A siostrów też albo jeszcze więcej - Andrzej F.[...] ma problemy z deklinacją, ale liczyć dobrze potrafi. - Z kilkadziesiąt powołań będzie? - Ooo, na pewno - potakuje

źródło: NKJP: Grzegorz Pulit: Wieś Pana Boga, Gazeta Krakowska, 2002-02-16

W językach semickich podobny jest system tworzenia rdzeni i wyrazów. Podobny też mają system rodzajów (tylko dwa: męski i żeński), liczb (pojedyncza, mnoga i podwójna), przypadków (tylko trzy), podobny system zaimkowy (znacznie rozbudowany) oraz podobny system odmiany czasownika i jego form osobowych. [...]. Składnię tych języków cechuje dość trwały porządek słów, który ma szczególnie ważne znaczenie zwłaszcza tam, gdzie brak deklinacji .

źródło: NKJP: Witold Tyloch: Dzieje ksiąg Starego Testamentu : szkice z krytyki biblijnej, 1981

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	deklinacja	deklinacje
D.	deklinacji	deklinacji	neut
D.	deklinacji	deklinacyj	char
C.	deklinacji	deklinacjom
B.	deklinację	deklinacje
N.	deklinacją	deklinacjami
Ms.	deklinacji	deklinacjach
W.	deklinacjo	deklinacje

Inne uwagi

Zwykle lp

Składnia

	+	deklinacja	+	(CZEGO)
	+	deklinacja	+	(JAKA)

Pochodzenie

łac. dēclīnātiō 'odwrócenie, zgięcie; odchylenie (Ziemi); unikanie; odmiana (w gramatyce)'