deklinacja

Większość rodaków opowie się za wariantem nieodmienności, ja jednak muszę polecać model wzorcowy, a jest nim deklinowanie nawiązujące do tej deklinacji łacińskiej, według której odmieniały się germańskie imiona Bruno, Hugo, Otto, Gwido [...].

źródło: NKJP: Jan Miodek: Rzecz o języku, Dziennik Zachodni, 2009-05-29

Dopełniacz liczby mnogiej w deklinacji żeńskiej jest prototypowo bezkońcówkowy: kobiet, cioć, pań, dróg, bułek, koleżanek.

źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996

Jeszcze w XVIII stuleciu utrzymywano samogłoskę e w celownikowo-miejscownikowych postaciach żenie, siestrze - tak jak w deklinacji męskiej do niedawna mówiło się np. o oddziele, a w nijakiej - o zwierciedle.

źródło: NKJP: Jan Miodek: Jak mówimy, Gazeta Wyborcza, 1998-12-11

Wszelką manipulację ułatwia fakt, że reguły te nie są przez użytkowników języka uświadamiane podobnie jak mało który Polak wie, ile w języku polskim jest deklinacji.

źródło: NKJP: Julian Brudzewski: 30 minut przeciwko manipulacji, czyli jak nie dać sobą manipulować, 2004