-
1.
książk. człowiek, który jest w trakcie odbywania pokuty - kary za popełnione grzechy -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Religia – kościół
osoby związane z religią i kościołem -
Papież podobno zdjął z króla klątwę, ale nałożył pokutę dożywotniego milczenia. Biedny i niemy pokutnik - w którym nikt by nie poznał Bolesława II Śmiałego, polskiego władcy, który złupił Kijów - wracał więc z Rzymu.
źródło: NKJP: Agnieszka Jaskulska: Wędrowiec pozdrawia, Dziennik Polski, 2006-01-07
Kilku pokutników w czarnych habitach niosło krzyże, uginając się pod ciężarem.
źródło: NKJP: Ewa Cechnicka: Znak Anny, 1997
Cysters miał być pokutnikiem, który odsuwa się od świata doczesnego, żyje w samotności i ciszy.
źródło: NKJP: Internet
Nad ranem udał się istotnie pieszo, w nędznym stroju pokutnika z pielgrzymim kosturem w dłoniach, błagać o przebaczenie za murami Wiecznego Miasta, kiedy tylko dotrze na miejsce.
źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Ogród miłości, 2006
Na ogół święci kojarzą się nam z surowymi pokutnikami, którzy z miłości do Boga porzucili świat.
źródło: NKJP: Małgorzata Sękalska: Joanna Beretta Molla, Głos Ojca Pio, 2005-04
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. pokutnik
pokutnicy
ndepr pokutniki
depr D. pokutnika
pokutników
C. pokutnikowi
pokutnikom
B. pokutnika
pokutników
N. pokutnikiem
pokutnikami
Ms. pokutniku
pokutnikach
W. pokutniku
pokutnicy
ndepr pokutniki
depr -
Zob. pokuta