cherubinek

Marek Grechuta był prawdziwy zawsze. Wtedy, gdy jako blond cherubinek ofiarowywał nam „pęk czerwonych melancholii” [...], i wtedy, gdy spowolniałymi krokami wstępował na estradę, już z widocznymi odznakami nękającej go choroby, co tylko przydawało mu jakiegoś mistycznego smutku.

źródło: NKJP: Głębiny mocy niepojętej, Dziennik Polski, 2006-10-13

[...] otwarły się wysokie odrzwia i bez pukania wszedł Michał Dmitriewicz Riumin - niziutki, okrąglutki cherubinek z sympatycznym rumieńcem na policzkach, którego całe ministerstwo nazywało Minka [...].

źródło: NKJP: Aleksander Sołżenicyn: Krąg Pierwszy Tom 1, 1996

Na szczęście nie jest już tym samym złotowłosym cherubinkiem. Przekroczył trzydziestkę, porzucił dawny wizerunek pięknisia i lekkoducha. [...] Z nastoletniego aktora zmienił się w dojrzałego artystę, a z gwiazdora w prawdziwą gwiazdę.

źródło: NKJP: Sylwia Turzańska: Nie zatonął z Titanikiem, Dziennik Zachodni, 2007-02-03

A ja kochałem go jak brata. [...] Miałem zawsze niewytłumaczalną słabość do tego gatunku cherubinków o zniewalającej urodzie kierowych waletów, jasnej karnacji i oczach jak spodki z miśnieńskiej porcelany.

źródło: NKJP: Andrzej Mandalian: Czerwona orkiestra, 2009