-
1.
filoz. teoria filozoficzna, która ujmuje rzeczywistość jako proces wyłaniania się przeciwieństw różnego rodzaju i ich walki -
[djalektyka] lub pot. [djalektyka]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność intelektualna człowieka
filozofia -
- dialektyka heglowska, marksistowska
-
Nie jest sprawą przypadku, że właśnie w okresie wojny światowej, która była wyrazem sprzeczności powstałych w świecie kapitalistycznym, Lenin studiował istotę i prawa dialektyki. W walce przeciwieństw, w powstawaniu i rozwiązywaniu sprzeczności upatrywał źródło rozwoju świata i jego postępu.
źródło: NKJP: Janusz Pajewski: Historia powszechna 1871-1918, 1967
Większość cech przypisywanych egzystencji przez XX-wiecznych filozofów była już obecna w dziełach Kierkegaarda. [...] Jego myślenie miało charakter antysystemowy, skierowany przeciw racjonalnemu systemowi Georga Wilhelma Friedricha Hegla i jego dialektyce.
źródło: NKJP: Tadeusz Gadacz: Bytem być, czyli o rozkwicie i uwiądzie egzystencjalizmu, Polityka, 2009-07-11
Każda postać bytu [...] musi się spotkać w pewnej fazie ewolucji ze swym nieuniknionym zaprzeczeniem, a z owego starcia przeciwieństw wyłania się w następstwie nowy stan syntezy. [...] Tę dialektykę heglowską przejęła i zasymilowała filozofia i historiozofia marksizmu, [...] uzupełniając ją o wymiar faktów i zjawisk materialno-społecznych.
źródło: NKJP: Artur Hutnikiewicz: Młoda Polska, 1994
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. dialektyka
dialektyki
D. dialektyki
dialektyk
C. dialektyce
dialektykom
B. dialektykę
dialektyki
N. dialektyką
dialektykami
Ms. dialektyce
dialektykach
W. dialektyko
dialektyki
Inne uwagi
Zwykle lp
-
ang. dialectic, dialectics
fr. dialectique
niem. Dialektik
z gr. dialektikḗ