-
2.
książk. metoda prowadzenia dyskusji, polegająca na dochodzeniu do prawdy poprzez ujawnianie sprzeczności tkwiących w analizowanych sądach i odrzucaniu tych sądów ze względu na ich fałszywość -
[djalektyka] lub pot. [djalektyka]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność intelektualna człowieka
nazwy działań intelektualnych człowieka
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język
mówienie -
[...] charakterystyczny był spór akademicki o istnienie Boga osobowego. Kiedy uzbrojony w doświadczenie i świetny w dialektyce przeciwnik nie dawał się przekonać, Fiszer [...] oświadcza, że za chwilę da argument miażdżący [...], argument nie do odparcia, że Bóg osobowy nie istnieje.
źródło: NKJP: Jerzy Zaruba: Z pamiętników bywalca, 2007
Wydaje się, że nie tylko publiczny dialog, walka na słowa, sztuka dyskusji i słownej dialektyki, te wspaniałe osiągnięcia greckiego antyku, ale także sam agon sportowy stanowi doskonałe ucieleśnienie sztuki perswazji [...].
źródło: NKJP: Maria Zowisło: Filozofia i sport Horyzonty dialogu, 2001
Upowszechnienie pisma, działalność sofistów i propagowanie przez nich nieznanych wcześniej technik przekonywania i dochodzenia do prawdy, erystyki, retoryki i dialektyki [...] sprawiły, że tamten statyczny, przepojony bliskością bogów świat osiągnął swój kres.
źródło: NKJP: Zdzisław Skrok: Mądrość Prawieków. O czym przypominają nam pradawni, 2009
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. dialektyka
dialektyki
D. dialektyki
dialektyk
C. dialektyce
dialektykom
B. dialektykę
dialektyki
N. dialektyką
dialektykami
Ms. dialektyce
dialektykach
W. dialektyko
dialektyki
Inne uwagi
Zwykle lp
-
ang. dialectic, dialectics
fr. dialectique
niem. Dialektik
z gr. dialektikḗ