-
2.
pejorat. osoba nieznająca się na życiu w wielkim mieście i nieumiejąca odpowiednio zachować się w towarzystwie -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
antonimy: światowiec
-
Wszystkie stoły w „Natura Rerum” - w większości zajęte - nakryte były obrusami. Geralt nie pamiętał, kiedy ostatni raz widział obrusy w oberży. Choć ciekaw, nie rozglądał się, nie chcąc wypaść jak prowincjusz i prostak.
źródło: Internet: wiedzmin.gamepedia.com
Brylował przy stole, dowcipkował, wygłosił błyskotliwy toast, ale wszystko, co mówił, przepojone było sarkazmem. Nie chciało się po prostu wierzyć, że Klara mogła go odtrącić, tak bardzo górował nad Marianem, który przy nim wydawał się nieokrzesanym prowincjuszem.
źródło: NKJP: Jan Brzechwa: Opowiadania drastyczne, 1966
Och, przepraszam za popełnione faux pas - tak to jest jak prowincjusz udziela się na forum wśród światowców.
źródło: Internet: warranty.pl
„Jak jesteśmy w wąskim gronie, potrafię kląć jak szewc. A przeklinam, bo jestem prowincjusz z podwórka, prosty chłopak z boiska” - tłumaczy [...].
źródło: NKJP: Internet
Osobiście lubię lizać znaczki, obierać mandarynki rękoma, a nie nożem i nie uważam się za prowincjusza.
źródło: Internet: forum.mtk.pl
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. prowincjusz
prowincjusze
ndepr prowincjusze
depr D. prowincjusza
prowincjuszów
prowincjuszy
C. prowincjuszowi
prowincjuszom
B. prowincjusza
prowincjuszów
prowincjuszy
N. prowincjuszem
prowincjuszami
Ms. prowincjuszu
prowincjuszach
W. prowincjuszu
prowincjusze
ndepr prowincjusze
depr -
Od: prowincja