teofania

„Modlitwa proroka Habakuka” [...] to hymn opisujący teofanię Jahwe, który pojawia się jako wojownik, gotów walczyć z wrogiem.

źródło: NKJP: Witold Tyloch: Dzieje ksiąg Starego Testamentu. Szkice z krytyki biblijnej, 1981

Bóg z Hiobowej teofanii nie potępia niedawnego buntownika, nie gniewa się za bluźnierstwa, nie karze, objawia jedynie panteistycznie rozumianą potęgę, jest spokojny i zaspokojony widokiem ludzkich łez.

źródło: NKJP: Grzegorz Gazda (red.): Gotycyzm i groza w kulturze, 2003

W bazylice klasztoru ufundowanego u stóp góry Synaj przez cesarza Justyniana I znajduje się dekoracja mozaikowa, która bez zmian przetrwała do dziś. Przedstawia ona scenę teofanii na górze Tabor.

źródło: NKJP: Waldemar Ceran: Historia i bibliografia rozumowana bizantynologii polskiej (1800-1998), 1999

W pierwszym rozdziale Księgi Rodzaju historia staje się teofanią - objawieniem się Boga, który daje się poznać ludziom przez to, co czyni i przez to, co stwarza.

źródło: NKJP: Biblia między mitem a historią, Dziennik Polski, 2003-12-05

Wielkie teofanie poprzedzały burza i pioruny, ziemia drżała w swych posadach.

źródło: NKJP: Tadeusz Loska: Wszystkie moje źródła są w Tobie. Tom 2, 1999