sybaryta
-
książk. osoba mająca zamiłowanie do wygody, luksusu i wyrafinowanych przyjemności
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Ocena i wartościowanie
wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
antonimy: asceta
-
Generalnie jestem typowym sybarytą, uwielbiam wszelkiego rodzaju uciechy życia. Kiedy mam trochę czasu dla siebie, z zapamiętaniem chodzę na spacery, uprawiam sport, łażę po drzewach, leżę na plaży, a potem zajadam jakieś smakołyki.
źródło: NKJP: Nagi wulkan pomysłów, Dziennik Polski, 1998-12-11
Zasmakował w high-lifie, ubierał się z najwyższym kunsztem, nie skrywał swoich upodobań sybaryty, stołując się w najlepszych restauracjach.
źródło: NKJP: Michał Smolorz: Nieświęty śląski święty, Polityka, 2009-08-15
Trzeba by Błoka zobaczyć. Pięknego sybarytę, chłodnego dandysa, kruchego efeba w młodości, produkt tego, co w Rosji było najlepsze i najbezbronniejsze zarazem, absolutnie godne zachowania dla niej samej, Europy, świata.
źródło: NKJP: Eustachy Rylski: Po śniadaniu, 2009
Zachowanie rzymskich sybarytów przy stole różniło się znacznie od tego, jakie dziś uznajemy za kulturalne.
źródło: NKJP: Rzym od kuchni, Polityka, 2006-12-23
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. sybaryta
sybaryci
ndepr sybaryty
depr D. sybaryty
sybarytów
C. sybarycie
sybarytom
B. sybarytę
sybarytów
N. sybarytą
sybarytami
Ms. sybarycie
sybarytach
W. sybaryto
sybaryci
ndepr sybaryty
depr -
łac. Sybarīta 'mieszkaniec miasta Sybaris' (przen. 'człowiek zniewieściały', u Seneki) < gr. Sybarítēs 'mieszkaniec starożytnego miasta Sýbaris'. Dopuszcza się pośrednictwo fr. sybarite.
Na podstawie indeksu haseł.