wrzucić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wrzuciłem się +(e)m się wrzucił	wrzuciłam się +(e)m się wrzuciła	wrzuciłom się +(e)m się wrzuciło	wrzuciliśmy się +(e)śmy się wrzucili	wrzuciłyśmy się +(e)śmy się wrzuciły
2 os.	wrzuciłeś się +(e)ś się wrzucił	wrzuciłaś się +(e)ś się wrzuciła	wrzuciłoś się +(e)ś się wrzuciło	wrzuciliście się +(e)ście się wrzucili	wrzuciłyście się +(e)ście się wrzuciły
3 os.	wrzucił się	wrzuciła się	wrzuciło się	wrzucili się	wrzuciły się

bezosobnik: wrzucono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wrzućmy się
2 os.	wrzuć się	wrzućcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wrzuciłbym się bym się wrzucił	wrzuciłabym się bym się wrzuciła	wrzuciłobym się bym się wrzuciło	wrzucilibyśmy się byśmy się wrzucili	wrzuciłybyśmy się byśmy się wrzuciły
2 os.	wrzuciłbyś się byś się wrzucił	wrzuciłabyś się byś się wrzuciła	wrzuciłobyś się byś się wrzuciło	wrzucilibyście się byście się wrzucili	wrzuciłybyście się byście się wrzuciły
3 os.	wrzuciłby się by się wrzucił	wrzuciłaby się by się wrzuciła	wrzuciłoby się by się wrzuciło	wrzuciliby się by się wrzucili	wrzuciłyby się by się wrzuciły

bezosobnik: wrzucono by się

bezokolicznik: wrzucić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wrzuciwszy się

gerundium: wrzucenie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: wrzucać się

+

wrzucić się

+

w CO

Zob. rzucić