przyrzucić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	przyrzuciłem się +(e)m się przyrzucił	przyrzuciłam się +(e)m się przyrzuciła	przyrzuciłom się +(e)m się przyrzuciło	przyrzuciliśmy się +(e)śmy się przyrzucili	przyrzuciłyśmy się +(e)śmy się przyrzuciły
2 os.	przyrzuciłeś się +(e)ś się przyrzucił	przyrzuciłaś się +(e)ś się przyrzuciła	przyrzuciłoś się +(e)ś się przyrzuciło	przyrzuciliście się +(e)ście się przyrzucili	przyrzuciłyście się +(e)ście się przyrzuciły
3 os.	przyrzucił się	przyrzuciła się	przyrzuciło się	przyrzucili się	przyrzuciły się

bezosobnik: przyrzucono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		przyrzućmy się
2 os.	przyrzuć się	przyrzućcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	przyrzuciłbym się bym się przyrzucił	przyrzuciłabym się bym się przyrzuciła	przyrzuciłobym się bym się przyrzuciło	przyrzucilibyśmy się byśmy się przyrzucili	przyrzuciłybyśmy się byśmy się przyrzuciły
2 os.	przyrzuciłbyś się byś się przyrzucił	przyrzuciłabyś się byś się przyrzuciła	przyrzuciłobyś się byś się przyrzuciło	przyrzucilibyście się byście się przyrzucili	przyrzuciłybyście się byście się przyrzuciły
3 os.	przyrzuciłby się by się przyrzucił	przyrzuciłaby się by się przyrzuciła	przyrzuciłoby się by się przyrzuciło	przyrzuciliby się by się przyrzucili	przyrzuciłyby się by się przyrzuciły

bezosobnik: przyrzucono by się

bezokolicznik: przyrzucić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: przyrzuciwszy się

gerundium: przyrzucenie się

odpowiednik aspektowy: przyrzucać się

+

przyrzucić się

+

CZYM

Zob. rzucić