porzucić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	porzuciłem się +(e)m się porzucił	porzuciłam się +(e)m się porzuciła	porzuciłom się +(e)m się porzuciło	porzuciliśmy się +(e)śmy się porzucili	porzuciłyśmy się +(e)śmy się porzuciły
2 os.	porzuciłeś się +(e)ś się porzucił	porzuciłaś się +(e)ś się porzuciła	porzuciłoś się +(e)ś się porzuciło	porzuciliście się +(e)ście się porzucili	porzuciłyście się +(e)ście się porzuciły
3 os.	porzucił się	porzuciła się	porzuciło się	porzucili się	porzuciły się

bezosobnik: porzucono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		porzućmy się
2 os.	porzuć się	porzućcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	porzuciłbym się bym się porzucił	porzuciłabym się bym się porzuciła	porzuciłobym się bym się porzuciło	porzucilibyśmy się byśmy się porzucili	porzuciłybyśmy się byśmy się porzuciły
2 os.	porzuciłbyś się byś się porzucił	porzuciłabyś się byś się porzuciła	porzuciłobyś się byś się porzuciło	porzucilibyście się byście się porzucili	porzuciłybyście się byście się porzuciły
3 os.	porzuciłby się by się porzucił	porzuciłaby się by się porzuciła	porzuciłoby się by się porzuciło	porzuciliby się by się porzucili	porzuciłyby się by się porzuciły

bezosobnik: porzucono by się

bezokolicznik: porzucić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: porzuciwszy się

gerundium: porzucenie się

odpowiednik aspektowy: porzucać się

Rzpl

+

porzucić się

+

Zob. rzucić