jedwab

I pani wdziewa puenty, drży od stóp aż po nieskończoność. Wzuwa biały jedwab tak, jakby na ciele rozsmarowywała dotyk mężczyzny.

źródło: NKJP: Ostatnie takie puenty, Dziennik Polski, 2003-10-27

Chodźcie tu! - wołała na dziewczęta spowite w mieniący się jedwab. Podchodziły niosąc wysoko piękne głowy w hełmach kruczych włosów, ogromne oczy patrzyły z iskrą humoru, były świadome własnej urody, przewagi, jaką daje bogactwo.

źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Kamienne tablice, 1966

[…] opisuje, jak wraz z przyjściem do rządu liberałów, „etosowców” w sweterkach zastąpili panowie w jedwabiach. Nie pamiętam, by moi ministrowie chodzili w jedwabiach, natomiast jestem przekonany, że ludzie pełniący funkcje publiczne powinni chodzić w garniturach. To sprawa szacunku dla rozmówcy.

źródło: NKJP: Anna Bikont: Czterech premierów i etos, Gazeta Wyborcza, 1994-04-30

Stefa miała na sobie czarną jedwabną suknię, czarne pończochy, czarne pantofle. Te jedwabie bardzo szybko podarły się na dechach i Stefa wyglądała jak uwięziona markiza z okresu rewolucji francuskiej: strzępy jedwabiu, piękne gęste siwe włosy i wielkie czarne oczy.

źródło: NKJP: Teresa Torańska: Oni, 1997