-
1.
książk. kobieta wykonująca określone czynności na rzecz jakiejś osoby lub sprawy, idei -
Używane zwłaszcza w kontekstach religijnych oraz w nazwach zakonów żeńskich, np. Służebnice Ducha Świętego, Służebnice Krzyża.
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Religia – kościół
osoby związane z religią i kościołem -
- służebnica Boża, Pańska; Krzyża; służebnice Ducha Świętego
- siostry służebnice
- zgromadzenie służebnic
-
Wszyscy ze szczerego serca życzyli czcigodnej jubilatce jeszcze wielu wiosen, jednak nieoczekiwanie, gdy rozpoczęła 105. rok życia, Pan Bóg przypomniał sobie o swej służebnicy i wezwał do siebie.
źródło: NKJP: (LID): Pan Bóg sobie o niej przypomniał, Gazeta Krakowska, 2005-07-01
Córki miłości, służebnice ubogich, kanosjanki, których na całym świecie jest niemal cztery tysiące, zajmują się wychowaniem dzieci i młodzieży, ewangelizowaniem, opieką nad chorymi [...].
źródło: NKJP: (ab): Przysłana do Tarnowa, Gazeta Krakowska, 2002-02-11
Obwodnicę przeprojektowano i wielu bolesławian ma o to żal do służebnic Bożych. – Broniłyśmy swojego spokoju, my tu pracujemy i mieszkamy – tłumaczy przełożona zgromadzenia, siostra Krystyna Kusak.
źródło: NKJP: Bernard Łętowski: Sto lat z wiarą, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2006-08-11
I Montaigne przypomina, że pramatki biblijne stręczyły swoim mężom płodne służebnice.
źródło: NKJP: Józef Hen: Ja, Michał z Montaigne?, 2009
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. służebnica
służebnice
D. służebnicy
służebnic
C. służebnicy
służebnicom
B. służebnicę
służebnice
N. służebnicą
służebnicami
Ms. służebnicy
służebnicach
W. służebnico
służebnice
-
+ służebnica + (KOGO/CZEGO) -
Od przymiotnika służebny < psł. *služьbьnъ(jь).
Zob. służba