wprawić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

osiągnąć określony stan psychiczny lub fizyczny

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

	Gdy wprawiła się w stan odurzenia, zaczepiała obcych mężczyzn i opowiadała im swoje życie. źródło: NKJP: Roman Praszyński: Jajojad, 1998
	[...] naprawdę polubiłem reggae. Było przynajmniej spokojne i ciche, i pozwalało ci się wprawić w jakiś lepszy, tropikalny nastrój. źródło: NKJP: Piotr Czerwiński: Przebiegum życiae, czyli Kartonowa sieć, 2009
	Po drugie - pije się po to, żeby wprawić się w dobry, przyjemny nastrój, przeżyć coś, o co byłoby trudno bez alkoholu. źródło: NKJP: Anna Dodziuk, Włodzimierz Kamecki: Wyjść z matni: proste rozmowy o zgubnym nałogu, 1994
	Do tego czasu sąd zapyta biegłego medycyny sądowej, czy Władysław W. mógł wprawić się lekami w stan nietrzeźwości. źródło: NKJP: Leszek Kosiorowski: Lęk radnego, Gazeta Wrocławska, 2003-06-03
	Dziecko miało konwulsje. Drobne ciało wprawiło się w ruch jakby od środka. źródło: NKJP: Krystyna Kofta: Sezon na papierówki, 2003

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wprawiłem się +(e)m się wprawił	wprawiłam się +(e)m się wprawiła	wprawiłom się +(e)m się wprawiło	wprawiliśmy się +(e)śmy się wprawili	wprawiłyśmy się +(e)śmy się wprawiły
2 os.	wprawiłeś się +(e)ś się wprawił	wprawiłaś się +(e)ś się wprawiła	wprawiłoś się +(e)ś się wprawiło	wprawiliście się +(e)ście się wprawili	wprawiłyście się +(e)ście się wprawiły
3 os.	wprawił się	wprawiła się	wprawiło się	wprawili się	wprawiły się

bezosobnik: wprawiono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wprawmy się
2 os.	wpraw się	wprawcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wprawiłbym się bym się wprawił	wprawiłabym się bym się wprawiła	wprawiłobym się bym się wprawiło	wprawilibyśmy się byśmy się wprawili	wprawiłybyśmy się byśmy się wprawiły
2 os.	wprawiłbyś się byś się wprawił	wprawiłabyś się byś się wprawiła	wprawiłobyś się byś się wprawiło	wprawilibyście się byście się wprawili	wprawiłybyście się byście się wprawiły
3 os.	wprawiłby się by się wprawił	wprawiłaby się by się wprawiła	wprawiłoby się by się wprawiło	wprawiliby się by się wprawili	wprawiłyby się by się wprawiły

bezosobnik: wprawiono by się

bezokolicznik: wprawić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wprawiwszy się

gerundium: wprawienie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: wprawiać się

+

wprawić się

+

(CZYM) + w CO

Zob. prawić