apofonia
-
jęz. oboczność samogłosek w rdzeniach i afiksach wyrazów, mająca źródło w języku praindoeuropejskim, która powoduje różnice znaczeniowe i gramatyczne w licznych językach indoeuropejskich
-
Termin językoznawczy, którego ściślejsze definicje można znaleźć w literaturze naukowej z zakresu językoznawstwa.
-
[apofońja]
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język -
- apofonia praindoeuropejska
-
Apofonia jest na tyle silnie zakorzenionym zjawiskiem w językach indoeuropejskich, że obejmuje nie tylko rdzenie wyrazów, ale również morfemy gramatyczne, w tym też tak zwane morfemy tematyczne.
źródło: Internet: kwartjez.amu.edu.pl
Z. Gołąb wyróżnił podstawowe formalne sposoby dotwarzania pary kauzatywnej w językach słowiańskich. Należy do nich nieproduktywny już obecnie typ, w którym wykorzystana jest apofonia rdzenna [...].
źródło: Internet: Małgorzata Korytkowska:Wokół problemów opisu kategorii kauzatywności i sposobów jej realizacji (na przykładzie języka bułgarskiego i polskiego)., Slavia Meridionalis, 2004
Oboczność a/e < o/e to apofonia jakościowa.
źródło: Internet: Ewa Siatkowska: Dlaczego mężczyzna się żeni, a kobieta wychodzi za mąż? (zarys ewolucji pola semantycznego leksemu małżeństwo w języku polskim)., Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej, 2013
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. apofonia
apofonie
D. apofonii
apofonii
neut apofonij
char C. apofonii
apofoniom
B. apofonię
apofonie
N. apofonią
apofoniami
Ms. apofonii
apofoniach
W. apofonio
apofonie
Inne uwagi
Zwykle lp
-
internac.
ang. apophony
fr. apophonie
niem. Apophonie
gr. apó 'od' + gr. phōnḗ 'głos'
1902, Eos, t. 8 (books.google.pl)