solowy - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

związany z wykonywaniem jednego utworu muzycznego lub baletowego bądź ich fragmentu przez jednego artystę

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność artystyczna człowieka

muzyka

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność artystyczna człowieka

teatr

solowy sopran; solowe skrzypce; instrumentalista, śpiewak, tancerz; głos, instrument; taniec, układ; koncert, pokaz, popis, recital, występ; repertuar solowy; aria, kompozycja, partia, sonata, suita; choreografia, improwizacja; część solowa; dzieło; wykonanie, wystąpienie; brzmienie solowe

	Wiedząc, że będzie w przyszłości śpiewakiem solowym, nade wszystko, ponad naukę w liceum, przedkładał możliwość wyjazdów z chórem. źródło: NKJP: Marek Zaradniak: Baryton w podróży, Gazeta Poznańska, 2002-07-19
	W jazzie nie ma rutynowego muzykowania, bowiem wykonawcy często improwizują. Nie ma też sztywnego, jak w salach filharmonicznych, odbioru utworów, bo słuchacze przerywają go gromkimi brawami, kiedy uznają, że solowa partia któregoś z muzyków zabrzmiała szczególnie frapująco. źródło: NKJP: (SŚ): Jazzu rytm rozkołysany, Gazeta Krakowska, 2006-06-13
	Od tego czasu zaczęły do mnie napływać zaproszenia na koncerty solowe, posypały się także propozycje współpracy z innymi orkiestrami, takimi jak m.in.: Sinfonia Varsovia, Sinfonietta Cracovia, NOSPR. źródło: NKJP: (AMS): Miłość od pierwszego dźwięku, Dziennik Polski, 2008-08-26
	Tancerki pokazały się w układach do muzyki klasycznej [...]. Publiczność miała okazję podziwiać efekty wieloletniej nauki tegorocznych absolwentek szkoły, które prezentowały się w układach solowych [...]. źródło: NKJP: Przybliżanie tańca, Dziennik Polski, 2002-05-18

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Rz	+	solowy	+
szyk: neutralny

Od: solo