dziadunio

Sparaliżowany dziadunio to symbol miłości rodzinnej pełnej poświęcenia. Wszyscy prowadzą między sobą cichą walkę, kto jest dla dziadunia najlepszy, kto cierpliwiej znosi jego despotyzm i gderliwość, kto mu najbardziej wygadza.

źródło: NKJP: Stanisław Dygat: Jezioro Bodeńskie, 1946

Dziadunio Zygmunt miał w owym okresie życia dwie pasje: owoce oraz ogrodnictwo, połączone z pieczołowicie doglądaną winnicą, i stolarkę z tokarnią, z której wychodziły - jako świadectwa tego kunsztu - najprzeróżniejsze cacka.

źródło: NKJP: Jerzy Odrowąż-Pieniążek: Więcej niż świadek, 2007

- Wiele osób pytało, jak żyje się z wielkim człowiekiem na co dzień? Dla mnie był on po prostu dziaduniem, który bardzo kochał dzieci.

źródło: NKJP: Dla mnie po prostu był dziaduniem, Dziennik Polski, 2000-07-15

Między fotografiami rozpoznawałem zdjęcie dziadunia Taubego, podwójną ramkę z fotografiami moich rodziców i dużą „gabinetową” fotografię wujostwa Marcinostwa Szymanowskich.

źródło: NKJP: Jarosław Iwaszkiewicz: Podróże do Włoch, 1977

I oto wakacje, dziewczynki bawią się na naszym podwórku (dziadkowie owej małej mieli wiejską daczę naprzeciw naszej działki), przyjeżdża ojciec, więc moja córka biegiem z krzykiem: „dziadziuniu ! Przyjechałeś! Pocałuj swoją wnusię!”

źródło: NKJP: Internet