pożoga - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

książk. ciąg dramatycznych wydarzeń przynoszących wiele zniszczeń

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Wojsko i wojna

czynności, przedmioty, miejsca związane z wojskiem i wojną

pożoga wojenna
pożoga wojny
pożoga i rzeź
czas pożogi
uratować od pożogi (wojennej)

	W porządkowaniu ruin wykorzystano jeńców niemieckich, których obóz umieszczono w stajni Potockiego. Był to jeden z nielicznych budynków ocalałych z pożogi wojennej. źródło: NKJP: Jacek Szczepański: Jabłonna w powojennej ruinie, Mazowieckie To i Owo, 2004-02-12
	Od chaosu i pożogi uratowały się tylko najbliższe Europie prowincje imperium: słowiańskie Ukraina i Białoruś, państwa bałtyckie. Podsycane przez Rosję wojny domowe spustoszyły i rozbiły na nieuznające się nawzajem dzielnice Kaukaz i środkową Azję, a wspierani przez Kreml spiskowcy poobalali tamtejszych prezydentów. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Wieże z kamienia, 2004
	Polska, choć była członkiem zwycięskiej koalicji, wychodziła z wojennej pożogi zniszczona i okrojona terytorialnie. źródło: NKJP: Sprawozdanie z 93. posiedzenia Senatu RP w dniu 5 marca 1997
	Wiersze Tadeusza Różewicza o losach ocalałych lub ocalonych z pożogi wojny i piekła okupacji wcale nie emanują radością życia. Oto główna - i poniekąd autobiograficzna - egzemplifikacja: Ocalony (Niepokój, 1947). źródło: NKJP: Zbigniew Lisowski: Poznawanie poezji: interpretacje, 2008

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	pożoga	pożogi
D.	pożogi	pożóg

C.	pożodze	pożogom
B.	pożogę	pożogi
N.	pożogą	pożogami
Ms.	pożodze	pożogach
W.	pożogo	pożogi

Składnia

	+	pożoga	+	(JAKA)
	+	pożoga	+	(CZEGO)

Pochodzenie

Rzeczownik odczasownikowy od przedrostkowego psł. *požegti 'spalić', co od psł. *žegti 'palić'; zmiana pożega > pożoga jak w pokrewnym ożeg > ożóg; zob. żgać , ożóg