reszta - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

wszystko to, co pozostaje z określonej całości po odjęciu jakiejś części

KATEGORIE FIZYCZNE

Ilość, liczby i liczenie

ogólne określenia ilości

reszta chleba, materiału, wody; Europy, kontynentu, kraju, parku, świata; roku, wakacji, życia...; armii, bandy, drużyny, ekipy, grupy, kawalerii, kompanii, ludzkości, młodzieży, oddziału, orkiestry, personelu, plutonu, publiczności, rodziny, służby, tłumu, towarzystwa, załogi; stada; chłopaków, chłopców, chłopów, dorosłych, dzieci, gości, kolegów, lekarzy, ludzi, mężczyzn, myśliwych, naukowców, obywateli, pasażerów, rycerzy, uczniów, studentów, wieśniaków, wojowników, żołnierzy...; koni

	Zosia szybko schowała resztę chleba do kieszeni. źródło: NKJP: Małgorzata Saramonowicz: Sanatorium, 2005
	Gdy zaczęło się lanie, cała reszta młodzieży rzuciła się do panicznej ucieczki, każdy w swoją stronę. źródło: NKJP: Sonia Raduńska: Kartki z białego zeszytu, 2008
	Po przycięciu nożyczkami wystarczyło kilka wprawnych ruchów, żeby pozbyć się z twarzy reszty zarostu. źródło: NKJP: Adam Barczyński: Ślepy los, 1999
	Ordynator wyprostował się i posłał reszcie lekarzy tryumfalny uśmiech mający oznaczać: „a nie mówiłem?” źródło: NKJP: Jacek Głębski: Kuracja, 1998
	Okrążyli siatkę oddzielającą stok od reszty parku i zeszli do dużego pawilonu mieszczącego w sezonie stację narciarską. źródło: NKJP: Tomasz Konatkowski: Wilcza wyspa, 2006

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

Inne uwagi

Zwykle lp

+

reszta

+

[tak] (KOGO/CZEGO)

niem. Rest 'reszta, pozostałość; ostatek, resztka'

z wł. resto

Od: restare ‘pozostawać’ < łac. restāre ‘ts.'