arcymistrz - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

osoba odznaczająca się w jakiejś dziedzinie lub działaniach najwyższymi umiejętnościami, przewyższającymi umiejętności pozostałych mistrzów

[arcymistsz] lub [arcymistsz], lub pot. [arcymisczsz], lub pot. [arcymiszczsz]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

słownictwo oceniające

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

określenia człowieka ze względu na jego działalność intelektualną

	Za dwa lata podczas dziesiątego „Dyktanda” zmierzą się mistrzowie. Będą walczyć o tytuł arcymistrza ortografii. źródło: NKJP: Dariusz Kortko, Józef Krzyk: Teraz polski, Gazeta Wyborcza, 1996-10-29
	Rządy w kuchni rozpoczynał za to arcymistrz patelni, kucharz Konopka. źródło: NKJP: Jeremi Przybora: Przymknięte oko opaczności, 1994
	Teoretycznie mogę być arcymistrzem szermierki. źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Pogrzeb czarownicy, 2003
	Byli arcymistrzami w swoim rzemiośle i wsławili się między innymi wznoszeniem wspaniałych zamków i kościołów [...]. źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Ogród miłości, 2006

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	arcymistrz	arcymistrzowie rzadziej arcymistrze	ndepr
M.	arcymistrz	arcymistrze	depr
D.	arcymistrza	arcymistrzów
C.	arcymistrzowi	arcymistrzom
B.	arcymistrza	arcymistrzów
N.	arcymistrzem	arcymistrzami
Ms.	arcymistrzu	arcymistrzach
W.	arcymistrzu	arcymistrzowie rzadziej arcymistrze	ndepr
W.	arcymistrzu	arcymistrze	depr

	+	arcymistrz	+	(CZEGO)
	+	arcymistrz	+	(w CZYM)

Od: arcy- (z gr. archi- 'główny, naczelny; pierwotny, początkowy', por. gr. archḗ 'początek') i mistrz (zob.).