-
1.
prymitywna broń, która składa się z długiego, lekkiego, ostro zakończonego drzewca, używana do polowania i do walki -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt -
hiperonimy: broń
-
- bambusowa, drewniana; tatarska dzida; ostre dzidy
- dzida i kamienny topór, dzida i siekiera, dzida i tarcza; dzidy i kamienie, dzidy i łuki, dzidy i maczugi, dzidy i miecze, dzidy i noże, dzidy i strzały, dzidy i szable, dzidy i topory, dzidy i włócznie
- ostrze dzidy; drzewce, groty dzid; za pomocą dzid
- rzut dzidą
- dzierżyć; trzymać dzidę
- cisnąć/ciskać, dźgnąć/dźgać, potrząsnąć/potrząsać, przebijać, rzucić/rzucać, zakłuć dzidą; przeszyty dzidą
- uzbrojeni, zbrojni w dzidy
- biegać, polować z dzidą
-
Jim nie wytrzymał: wyrwał dzidę stojącemu najbliżej wojownikowi i zamierzył się na obleśnie tłustą hipopotamicę, która wyszła z wody [...].
źródło: NKJP: Tomasz Mirkowicz: Pielgrzymka do Ziemi Świętej Egiptu, 1999
Ubranie krajowców składało się z wiązki traw przymocowanych do sznurków opasujących biodra. Myśliwi uzbrojeni byli w długie dzidy, bumerangi oraz tarcze.
źródło: NKJP: Alfred Szklarski: Tomek w krainie kangurów, 1995
[...] zbiegowie rzucili się na Nilfgaardczyków jak zajadłe wilki, rąbiąc mieczami i toporami, dźgając dzidami, tłukąc maczugami i halabardami.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Chrzest ognia, 1996
Fanatyczni mahdyści, w sile 30 tys. wojowników obiegli Chartum i w styczniu 1885 r. zdobyli go, a bohaterskiego Gordona zakłuli dzidami przed jego pałacem.
źródło: NKJP: Andrzej Chwalba: Historia Powszechna. Wiek XIX, 2008
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. dzida
dzidy
D. dzidy
dzid
C. dzidzie
dzidom
B. dzidę
dzidy
N. dzidą
dzidami
Ms. dzidzie
dzidach
W. dzido
dzidy
-
ukr. dzidá 'pika turecka'
z osm. cida 'pika'