-
1.b
pot. świadczący o tym, że ktoś jest nadmiernie pewny siebie i uważa się za lepszego od innych, co budzi niechęć mówiącego -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
- ważniacki głos, ton
-
Potem odwrócił się i próbował naśladować ważniacki sposób chodzenia groźnego sierżanta.
źródło: Sven Hassel: Królestwo Piekieł, 1971 (books.goole.pl)
[...] nie jestem w stanie zrozumieć, czemu zostałem wyrzucony z oddziału w sposób opryskliwy i ważniacki przez panią pielęgniarkę [...].
źródło: Internet: pl.worldorgs.com
Nie podobał mi się jej ton despotyczny, ważniacki.
źródło: Aleksander Minkowski: Ząb Napoleona, 1971
-
część mowy: przymiotnik
Stopień równy
liczba pojedyncza m1 m2 m3 n1, n2 ż M. ważniacki
ważniacki
ważniacki
ważniackie
ważniacka
D. ważniackiego
ważniackiego
ważniackiego
ważniackiego
ważniackiej
C. ważniackiemu
ważniackiemu
ważniackiemu
ważniackiemu
ważniackiej
B. ważniackiego
ważniackiego
ważniacki
ważniackie
ważniacką
N. ważniackim
ważniackim
ważniackim
ważniackim
ważniacką
Ms. ważniackim
ważniackim
ważniackim
ważniackim
ważniackiej
W. ważniacki
ważniacki
ważniacki
ważniackie
ważniacka
liczba mnoga p1 m1 ndepr m1 depr pozostałe M. ważniaccy
ważniaccy
ważniackie
ważniackie
D. ważniackich
ważniackich
ważniackich
ważniackich
C. ważniackim
ważniackim
ważniackim
ważniackim
B. ważniackich
ważniackich
ważniackich
ważniackie
N. ważniackimi
ważniackimi
ważniackimi
ważniackimi
Ms. ważniackich
ważniackich
ważniackich
ważniackich
W. ważniaccy
ważniaccy
ważniackie
ważniackie
-