dziadyga

Dziarski młodzieniec, który przed czterdziestu laty wylądował z sześcioma ludźmi w Szkocji, aby siłą odebrać brytyjski tron dynastii hanowerskiej, zmienił się w zramolałego dziadygę, ledwie powłóczącego nogami z pijaństwa i rozpusty.

źródło: NKJP: Marian Brandys: Nieznany Książę Poniatowski, 1960

Dziadek siedział przy stole nad wystygłą szklanką angielskiej herbaty z paczki od cioci Tereni i rozglądał się po pokoju smutnymi oczami. - Ja już nie mam siły. Nie mam siły. Cóż ja, stary, schorowany dziadyga.

źródło: NKJP: Antoni Kroh: Starorzecza, 2010

Widok cudnej czarownicy rozpalił w nim żądzę. Choć dziadyga blisko siedemdziesięcioletni, podobnie jak ongiś jego ojciec, Mieszko Stary, chutliwy i długowieczny, zachował jeszcze dość męskich sił, może dlatego, iż bezpłodny z natury nie roztrwonił jeszcze całego nasienia.

źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Uczeń czarnoksiężnika, 2003