koniec świata II

[...] zasnęłam o ósmej rano i obudziłam się o jedenastej. Rycząc, półprzytomna, biegłam do teatru, bo spóźnić się do teatru na próbę było rzeczą niewybaczalną. Na próbę do Swinarskiego! Koniec świata! Kiedy inspicjentka powiedziała: próba przerwana, wszyscy siedzą w bufecie - tak się przeraziłam, że wpadłam tam strasznie szlochając.

źródło: NKJP: Elżbieta Baniewicz: Anna Dymna - ona to ja, 1997

- Zamknij się! Bo dam w ryja!
On mi da w zęby?! Koniec świata! Bić się? Nie, to poniżej mojej godności. Bić się o dziewczynę?! Zresztą, nie wolno mi! Ręce! Moje ręce są do klawiatury, a nie do mordobicia.

źródło: NKJP: Krystyna Berwińska: Con Amore, 1976

Pod koniec października w Warszawie doszło do sensacyjnych zmian. Wszyscy słuchali przez radio przemówień, brzmiących zupełnie innym tonem.
- Koniec świata! - jęknął ojciec wsłuchany w głośnik. - Oni gadają prawdę!

źródło: NKJP: Jerzy Stawiński: Piszczyk, 1997

[...] odbywa się dyskusja na temat czujności. Ale jaka dyskusja! Jak szósta szóstą, jeszcze się nigdy coś podobnego nie zdarzyło w tym zespole gałganów i leni z patentem.
Przemówiły ostatnie niemowy i paralitycy klasowi. [...] Nawet Wiesio Skórka obudził się i mrugając wystraszonymi oczkami, pytał, co się stało, no, a jeśli Wiesio się obudził, to już koniec świata, proszę państwa.

źródło: NKJP: Edmund Niziurski: Księga urwisów, 1954