asynchronia

XIX-wieczne zapisy sugerują zatem, że asynchronia ogranicza się do niewielu wsi. Jednak uwidacznia się rozmaity sposób realizacji omawianych spółgłosek (szczególnie ṕ), wynikający z dwumiejscowej artykulacji.

źródło: Internet: Dorota Krystyna Rembiszewska: Spółgłoski wargowe miękkie we wschodniej części Mazur w ankietach Georga Wenkera, LingVaria, 2011

Asynchronia polega w tym przypadku na wymowie dwuelementowej: drugi element jest elementem nosowym, pierwszy stanowi samogłoska ustna o odpowiedniej barwie: menszczyzna [...].

źródło: Internet: gwarypolskie.uw.edu.pl

Wydaje się, że powtarzające się wyodrębnianie opóźniającego palatalizującego ruchu języka stwarza pewien wzór, impuls do analogicznego wyodrębniania tegoż ruchu z artykulacji nie spalatalizowanej, tylko palatalnej. Stąd wynikają takie fakty jak gdyby asynchronii wtórnej [...].

źródło: Internet: Mieczysław Karaś: Istota miękkości głosek, Język Polski, 1976

W wypadku miękkich wargowych i tylnojęzykowych jest to wymowa bifonematyczna, jako P, K + j z wyraźnie zaznaczoną asynchronią.

źródło: Internet: Alicja Zagrodnikowa: O trudnościach studentów belgradzkich w przyswajaniu wymowy polskiej, Język Polski, 1972