welon

Siostry w białych habitach i czarnych welonach po ok. 25 latach przeniosły się jednak do Czarnowąsów na Opolszczyźnie. Prawdopodobnie tam funkcjonowanie klasztoru ułatwiała bliskość książęcego dworu, tym bardziej, że norbertanką była także księżniczka Więczesława, wnuczka fundatora konwentu.

źródło: NKJP: Elzbieta Piersiakowa: Sekrety norbertanek, Dziennik Zachodni 2002-05-14

Najciekawsze eksponaty to m.in [...] włosiennica oraz marmurowe kule używane do prasowania zakonnych welonów.

źródło: NKJP: (JOL): Klasztory bez tajemnic, Dziennik Polski, 2006-09-15

Nowicjuszki złożyły publicznie wobec przedstawicieli zgromadzenia, m.in. przełożonej prowincji poznańskiej s. Teresy Marii Kreft i przełożonej domu zakonnego w Wejherowie s. Elżbiety Pionk, przyrzeczenia ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Następnie ks. H. Rojek poświęcił czarne welony, które siostry nałożyły na znak przynależności do Boga.

źródło: NKJP: (D.D.): Uroczystość w klasztorze, Dziennik Bałtycki, 2000-08-17

Pomieszczenie dzieli krata z zasłonką. Za zasłonką pojawia się mniszka w białym habicie i czarnym welonie.

źródło: NKJP: Anna Gronczewska: Życie za kratą, Trybuna Śląska, 2000-11-24

Oznaką konsekracji było - pod koniec obrzędu - przekazanie po modlitwie konsekracyjnej przez ks. kard. obrączki, znaku zaślubin z Chrystusem i welonu, który siostra Bożena założyła na głowę.

źródło: NKJP: (AW): Konsekracja w kaplicy arcybiskupiej, Gazeta Krakowska, 2003-02-04