koncelebrans
-
rel. duchowny odprawiający w sposób uroczysty mszę wspólnie z innymi duchownymi
-
[koncelebrãs] lub [koncelebrans]
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Religia – kościół
osoby związane z religią i kościołem -
synonimy: koncelebrant
hiperonimy: celebrans
celebrant
-
- główny koncelebrans
-
Koncelebrans wczorajszej mszy podkreślał, że to nie przypadek, iż czuwanie przypada w radosną oktawę Zmartwychwstania.
źródło: NKJP: (GEG): Harcerskie czuwanie, Dziennik Polski, 2005-04-04
Pokazują to zdjęcia obchodów milenijnych, z udziałem Prymasa Tysiąclecia, Stefana Wyszyńskiego oraz ówczesnego metropolity krakowskiego, abp. Karola Wojtyły, wówczas głównego koncelebransa jasnogórskich uroczystości.
źródło: NKJP: Wacław Krupiński: Pomoże iść na Jasną Górę, Dziennik Polski, 2008-05-30
Ks. Stanisław Olesiak był głównym koncelebransem mszy świętej.
źródło: NKJP: Stanisław Śmierciak: Cierpienie jest modlitwą, Gazeta Krakowska, 2003-05-02
– Na stopniach nie mieszczą się wszyscy koncelebransi – tłumaczy miejscowy parafianin, który na prośbę proboszcza na czas sierpniowego odpustu przebrał się za magnata Sapiehę.
źródło: NKJP: Marek Henzler: Rowerem po Ścianie, Polityka, 2009-08-29
Odprawiona przez 90 koncelebransów msza święta w Koszycach, podczas której Jan Paweł II kanonizował trzech zakonników, zamęczonych w 1619 r., stanowiła kulminacyjny moment pielgrzymki.
źródło: NKJP: Andrzej Jagodziński, Jan Turnau: Setki tysięcy w Koszycach, Gazeta Wyborcza, 1995-07-03
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. koncelebrans
koncelebransi
ndepr koncelebransy
depr D. koncelebransa
koncelebransów
C. koncelebransowi
koncelebransom
B. koncelebransa
koncelebransów
N. koncelebransem
koncelebransami
Ms. koncelebransie
koncelebransach
W. koncelebransie
koncelebransi
ndepr koncelebransy
depr -
+ koncelebrans + (CZEGO) -
łac. com- 'współ' + łac. celebrans 'uczęszczający, praktykujący, sławiący'