absurdalnie II

I
  • tak, że coś ma cechę, o której mowa, w tak dużym stopniu, że wydaje się to pozbawione sensu
  • wykładnik oceny

  • Zachodni nafciarze uważają szlak przez Kaukaz i Rosję za absurdalnie drogi.

    źródło: NKJP: Andrzej M. Zaucha, Wojciech Jagielski: Rosja - Czeczenia, Gazeta Wyborcza, 1997-06-14

    Właścicielowi nie opłacałoby się bowiem czekać latami na kupującego, który zapłaci za działkę absurdalnie wysoką cenę; wolałby raczej zainwestować w jej zagospodarowanie.

    źródło: NKJP: Wraca kataster, Życie Warszawy, 2001

    To wrażenie jeszcze się wzmaga, bo Gustaw, oprowadzając szwedzkiego gościa po sennym Krakowie, mówi jakby nie swoim, zadanym tekstem: klepie bez wiary martyrologiczne formuły, jest absurdalnie anachroniczny z tą swoją misją obnoszenia narodowych blizn.

    źródło: NKJP: Piotr Mucharski: A statek wciąż płynie, Tygodnik Powszechny, 1994

    - Ponoć jeździ Pan brawurowo.
    - Teraz już nie. Jeździłem szybko, kiedy byłem dyrektorem Polsatu. Ja w Warszawie, rodzina w Gdańsku. Jeździłem absurdalnie szybko. Któregoś dnia zdałem sobie sprawę, że mogę się zabić.

    źródło: NKJP: SZ: Jestem z lasu, Super Express, 1998

    Tymczasem wystarczyłoby uruchomić program top i zerknąć, czy któryś z procesów nie zajmuje przypadkiem absurdalnie dużo pamięci operacyjnej lub mocy procesora!

    źródło: NKJP: Radosław Sokol: Po prostu Fedora Core 1, 2004

  • część mowy: operator metapredykatywny

  • absurdalnie _
    Przym. st. równy, Przysł. st. równy - cecha stopniowalna
    szyk: stały: antepozycja
  • Od: absurd

CHRONOLOGIZACJA:
Zob. absurdalnie I
Data ostatniej modyfikacji: 19.03.2019