-
2.
przedmiot, którego używa się w zabawie, przy zawieraniu zakładu lub układu, zostawiając go u kogoś, by następnie odzyskać po spełnieniu określonych warunków -
CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA
Czas wolny
gry i zabawy -
Powiedziałem chłopcom, że zwrócę im to piwo, jeśli przynajmniej stoczą wyrównany pojedynek w Skidziniu. [...] Sędzia czasem mylił się na korzyść gospodarzy. Jednak udało nam się wygrać - cieszy się szkoleniowiec. - Z przyjemnością zwróciłem chłopcom zastawionego u mnie fanta - dodaje.
źródło: NKJP: (ZAB): Był zakład, Dziennik Polski, 2006-05-13
- Nie wykupiłaś fantu. - Mareczek wyciągnął z kieszeni różową spinkę Szprychy w kształcie motyla z imitacji perłowej macicy. - A miała być spowiedź. [...]
- Oddawaj.
- Po spowiedzi.
Szprycha znienacka wyciągnęła rękę w kierunku leżącej na dłoni Mareczka spinki: on jednak zamknął ją w porę.
- Wyspowiadaj się, co ci szkodzi - powiedziała Mira.źródło: NKJP: Krystyna Kofta: Wióry, 1980
Fantyśmy sobie dawali, gdy jeden drugiego złapał na modlitwie. A jak kto fantu nie miał, karmił drugiego albo mu służył, albo na klęczkach przed nim chodził.
źródło: NKJP: Wiesław Myśliwski: Nagi sad, 1967
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m2, m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. fant
fanty
D. fanta
fantu
fantów
C. fantowi
fantom
B. fanta
fant
fanty
N. fantem
fantami
Ms. fancie
fantach
W. fancie
fanty
-
niem. Pfand