wigor
-
cecha wyrażająca się w szybkim i sprawnym działaniu, w pełnym zaangażowaniu w to, co się robi
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Ocena i wartościowanie
wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia -
- dawny; młodzieńczy wigor
- wigor i energia
- pełen wigoru
- dodać/dodawać; nabrać/nabierać wigoru
- odzyskać/odzyskiwać, tracić, stracić wigor
-
Zbladła, schudła, przede wszystkim jednak straciła gdzieś swój wigor i entuzjazm.
źródło: NKJP: Henryk Liszkiewicz: Egzamin dojrzałości, Gazeta Wyborcza, 1997-03-18
Po powołaniu gabinetu premier nie stracił na wigorze, jak również jego ministrowie, którzy dobrze pojęli, na czym teraz ma polegać ciąg dalszy kampanii
źródło: NKJP: Wiesław Władyka: Kampania nieustająca, Polityka, 2005-11-26
Choć z metryki są emerytami, to w działaniu tryskają humorem, pełni są werwy, wigoru i chęci działania
źródło: NKJP: Ach, jak przyjemnie, Czas Ostrzeszowski, 2008-04-30
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. wigor
wigory
D. wigoru
wigorów
C. wigorowi
wigorom
B. wigor
wigory
N. wigorem
wigorami
Ms. wigorze
wigorach
W. wigorze
wigory
Inne uwagi
Zwykle lp
-
łac. vigor 'siła, krzepkość'