autoironiczny - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

świadczący o tym, że ktoś posługuje się ironią w stosunku do samego siebie

[au-to-ironiczny]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

	Jest to człowiek uformowany przez przedwojnie, z przedwojennym gustem, z ogromną wiedzą i poczuciem humoru, które spotyka się bardzo rzadko. Bo on ma humor autoironiczny. Jeśli żartuje, to z samego siebie. źródło: NKJP: Dziś Aleksander Bardini kończy 80 lat, Gazeta Wyborcza, 1993-11-17
	Ten amerykański artysta z powodzeniem lawiruje między różnymi gatunkami i żongluje cytatami z klasyki, nie ukrywając przy tym autoironicznego dystansu do swej twórczości. źródło: NKJP: Marcin Tumidajski, Dziennik Polski, 2008-08-07
	Poezja księdza Jana Twardowskiego nie znosi patosu, jest wesoła, autoironiczna, bawiąca się życiem. źródło: NKJP: Helena Zaworska: Skąd bierze się aż tylu uczniów w \„szkole\” księdza Twardowskiego?, Gazeta Wyborcza, 1997-01-22
	Są to wspomnienia z dzieciństwa i młodości [...], ciekawe medytacje o życiu i przemijaniu [...] i autoironiczne uwagi o sobie: „jak mogę uchodzić za piosenkarza, skoro nie mam słuchu”. źródło: NKJP: Władysław Cybulski: „Leonard Cohen: I'm Your Man”, Dziennik Polski, 2006-12-08

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Od: auto- (por. gr. autós 'sam') i ironiczny (zob.).