-
1.a
pejorat. cecha kogoś, kto nie ma umiejętności uczenia się ani rozumienia -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności -
[...] wypowiadał się, jak na ówczesne warunki, w sposób absolutnie nieskrępowany. Mówił o tępocie sowieckich generałów, o tym, że zagrażają pokojowi na świecie itd.
źródło: NKJP: Wojciech Maziarski: Gyula Horn, Gazeta Wyborcza, 1995-03-31
Można odnieść wrażenie, że tępota tych ludzi odbiera im zdolność oceny tego, co robią [...].
źródło: NKJP: Marek Jarosz: Poznawanie świata, 2003
Tępota tego osobnika zaczęła mnie irytować.
źródło: NKJP: Sławomir Mrożek: Opowiadania i donosy 1980-1989, 1989
- Oj, synu, synu - szafarz pokiwał głową nad jego naiwną tępotą.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
A to, co mówiła, nigdy nie kojarzyło się Kindze ze wzruszającym małym rozumkiem dziecka, lecz z tępotą prostaka.
źródło: NKJP: Witold Horwath: Ultra Montana, 2005
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. tępota
tępoty
D. tępoty
tępot
C. tępocie
tępotom
B. tępotę
tępoty
N. tępotą
tępotami
Ms. tępocie
tępotach
W. tępoto
tępoty
Inne uwagi
Zwykle lp
-
+ tępota + CZYJA -
Rzeczownik abstrakcyjny z przyrostkiem -ota, zob. tępy